Babaların, çocuğun bakım ve yetiştirilmesinde ikinci planda kalmaması gerektiğinin altını çizen sevgisini göstermeyen, ciddi ve otoriter baba ile aşırı şımartan baba modelinin, çocuğun gelişimini olumsuz etkilediğini belirtti.

Toplumumuzda babaların çocuğun yaşamına anne ile birlikte değil, bebeğin dünyaya gelmesinden sonra girdiğini ve anneye yardımcı rolü üstlendiklerini kaydeden Ünsalver, şöyle konuştu:

“Çocuğun yetişmesinde annenin rolü elbette tartışılmaz. Babaların ise çocukların yaşamına daha geç  girdiği ve yardımcı rol üstlendiği düşünülüyor. Oysa ki babalık da  annelik gibi bebeğin anne rahmine düştüğü andan itibaren olmasa da baba olacaklarını öğrendikleri an itibariyle başlıyor. Çocuk, kendine şefkat gösterilmesi ve temel ihtiyaçlarının karşılanması için anneye duyduğu ihtiyaç kadar, özgürleşmesinin yolunu açma, bağımsızlığının aracısı ve güvenliğinin koruyucusu, hayatını kolaylaştırıcı baba figürüne de ihtiyaç duyuyor. Kültürümüzde baba soğuk ve otoriter duruşu ile kabul ediliyor. Babanın ekonomik imkânları sağlamak için anneye göre daha az evde olması, çocukla- baba arasındaki ilişkiyi daha da uzaklaştırabiliyor. Kültürel olarak da babalar, çocuklarla fazla duygusal ilişkiye girmeden uzaktan mesafeli bir ilişki kuruyorlar. Çocuklarına sevgilerini göstermiyor mesela uyurken öpüyor, otoritesi sarsılmasını diye sarılmıyor, sevgisini söylemiyor”

Babanın sevgisini göstermesi  çocukta özgüveni besliyor

Babanın arka planda kalmasının çocukta özgüven sorunlarına neden olduğuna dikkat çeken Yrd. Doç. Dr. Ünsalver, babanın yetersizliğinde ya da eksikliğinde çocuğun içe kapanık, çekingen ya da tersine öfkesini kontrol etmekte zorluk yaşayan, saldırgan, sınırsız bir yapıda olabileceğinin de altını çiziyor.

“Genel olarak babanın sert, mesafeli, duygularını fazla göstermeyen bir yapıda olması bekleniyor. Aslında çocuk babadan sevgi şefkat, öpme koklama gibi sevgi davranışları gördükçe kendisini sevilebilir hissediyor. Bu nedenle babanın sınır koyan, çocuğun güvenini sağlayan otoriter baba olduğu gibi şefkat de gösterebildiğini çocuğa hissettirmesi gerekiyor. Çocuk, kendisine kurallar ve sınır koyan babasının kötü olmadığını, kendisini korumak , dış dünyaya hazırlamak için böyle yaptığını ve kendisini sevdiğini anlayabilir.

İyi polis-kötü polisi oynamayın

Bazı ebeveynlerin çocuklarına karşı “iyi polis-kötü polis” oyununu oynadıklarını, bir tarafın hep çocuğun hatalarını kapatırken diğer tarafın disiplin kurmak için sert ve otoriter olduğunu kaydeden Ünsalver, bunun da doğru olmadığını belirtti. Ünsalver şöyle dedi:

“Bazen ebeveynler, kendi baba ya da annelerinden gördükleri yanlışları çocuğuna uygulamamak için farklı davranıyor. Kendi babası ona aşırı otorite gösterdiyse, o çocuğuna aşırı sevgi gösterip sınırsız tolerans tanıyor. Bazen de bir taraf sürekli çocuğa iyi davranıp, diğer taraf kötü model üstleniyor. Yanlış çünkü çocuğun kafası karışabilir. Çocuk işine gelen tarafı seçer. Sınır çizen, otorite uygulayan kişiye karşı ya saldırgan olup isyan ediyor ya da içine kapanıyor. Sevilmediğini düşünüyor, bu onun ileriki hayatını ve ilişkilerini de etkiliyor. Sürekli ceza alan, disiplin uygulanan çocuk onaylanmadığını düşünüyor”

- Çocuğun her hatasına tolerans göstermeyin, her sorunu siz çözmeyin, çözmesi için teşvik edin.

- Her isteğini yerine getirmeyin, ancak sert ve anlayışsız bir baba da olmayın.

- Ders verir tonda öğretmen gibi konuşmayın. Sorgu memuru gibi sorular sormayın.

- Gözlerinin içine bakın, fiziksel temas kurun, okşayın, öpün. Sevildiğini hissettirin.

- Korkularını endişelerini sorun, ancak karşılaştığınız cevaplar karşısında paniğe kapılmayın. Korkularını ve güçsüzlüklerini cezalandırmayın, çözüm bulmaları için yardımcı olun.

- Aile kararlarında fikrini alın. Hatanız durumunda özür dileyin, kararlarına saygı gösterin.

- Eşinize sevginizi göstermekten kaçınmayın ki çocuk kendisini sevgi ağacının meyvesi olarak görebilsin.