Az-çok demeden, evini geçindirebilecek kadar para kazanabilir. Arkadaşları olabilir… kendisine güvenen… kendisinin de onlara güvendiği… Akrabaları olabilir… hiç incitmediği… hiç ihmal etmediği…Sözü sohbeti keyifli olabilir. Meslek hayatında da başarılı…Kim varsa etrafında, kırmamak için, onlara “hayır” dememek için koşuşturabilir…Akşama kadar birçok kişinin sıkıntısıyla uğraşabilir. ıki lokma ekmek götürebilmek için evine, kendisini çok yorabilir…Sosyal ortamlarda, sosyal aktivitelerde bol bol faaliyet yapabilir…Sevdiği takımın hiçbir maçını kaçırmayabilir… alınan yenilgiler için günlerce kafa yorabilir…Evlatlarının geleceği için türlü yatırımlar yapabilir…Onlara her şeyin en iyisini, en kalitesini almak için kendisini paralayabilirÖzel okullara yollayabilir… Özel hocalar tutabilir… Çocuklarına nasihat etmek için “Aferin… akıllı ol… benim gibi sıkıntı çekme… Çalış, adam ol… ezdirme kendini” diyebilir……vs…vs…Her erkek bunların tümünü yapabilir……ama her erkek “Baba” olamaz ki…!

Çünkü tüm bu saydıklarım erkekleri “BABA” yapmaz ki…!

Küçük bir erkek çocuğundan gelmiş geçen gün bir soru… Diyor ki mailinde “Mehtap Ablacım… ben sizi her gün seyrediyorum… siz küçükken sizin babanız da benim babam gibi eve az mı geliyordu…?”Düşündüm… babamı düşündüm… kendimi düşündüm… bu minik kalbin parmaklarından dökülen satırları düşündüm. Ne olabilirdi dokuz yaşında bir erkek çocuğuna bunu söyleten? Babasına hasret, ama bir o kadar da babasıyla bir olmak istemesini, hayatın kaygan zemininde harekete geçiren…

Baba olmak nasıl bir şey biliyor musunuz sevgili okurlar…?

Baba olmak, dibi azgın sularla dolu bir göl üzerinde, soğuk havaların da etkisiyle buz tutmuş bir kaygan zeminde, düşüp başını çarpmayacak kadar başarılı bir koşucu… buzu kırmamayı başaracak kadar hassas hareketlerle yürümeyi bilen bir dengeleyici… ve tüm bu koşuşturmaların arasında da elindeki kendisine emanet edilmiş minik kalplere, babalığın nasıl bir şey olduğunu yaşatabilecek ve onları hayata güvenle hazırlayabilecek kadar donanımlı olabilmeyi başarmaktır.Öyle bir hayat ki… sizi azgın sularda boğulmadan yaşamanın bir yolunu bulmaya zorluyor… tüm bu zorlukların arasında da olan çocuklarımıza oluyor.

Çocuklar için baba, bilinçaltı süreçleri açısından ve terapötik bir dille söylemem gerekirse “KAHRAMAN”dır. Bilinçaltının gizli kahramanları babalarımızdır.Baba yanımızdaysa, korkmayız…Baba yanımızdaysa güvendeyiz… Peki ya baba yanımızda değilse…? Babanın olmadığı yerlerde anneler devreye giriyor sevgili beyler…!

“Canım yabancı değil ya… o da annesi… benim yerime ilgilensin…” diyerek kendinizi kurtaramazsınız. Çünkü annenin karşıladığı duygusal beslemeyle, babanın karşıladığı duygusal beslemeler son derece farklı. Baba, “özgüven, güç, kuvvet, hayat karşısında güçlü olma” duygularını beslerken; anneler “merhamet, vicdan” duygularının oluşmasına neden oluyor.

Baba ilişkisi yeterince gelişmemiş çocuklarda özgüven problemiyle karşılaşırken; annesiyle yeterince duygusal ilişki geliştirememiş çocuklarda da merhamet duygularıyla ilgili eksiklikler olduğunu görürüz.Babanın duygusal ilişki kurmadığı, konuşmadığı, sohbet etmediği, evladıyla yakın ve sıcak iletişim kurmadığı durumlarda, babayla yeterince muhatap olamayan çocuklarda, anneden gelen duygular ağır basmaya başlar.Size garip gelebilir ama hiç dikkat ettiniz mi? önceden sokakta kavga eden çocuklar, birbirlerini tehdit ederken: “Seni babama söylüyceemmmm…” derlerdi.Son dönemlerde bu sözün yerini ne aldı…? Evet bildiniz…Seni anneme söylüyycemmm…”Özellikle erkek çocuklar için “anneye söyleme” durumu bence tehlikeli.Neden…?Birincisi; babanın, hayatın bir parçası olmamasına işaret eder.

İkincisi; erkek çocuğun, baba figürüyle yeterince muhatap olmamasından dolayı, yani özdeşim kuracağı, benzemeye çalışacağı, model alacağı bir yakın baba ilişkisi olmamasından dolayı, anneyi “benzeme nesnesi yani model” olarak kullanmaya başlaması anlamına gelir.

…ne demek bu “anneyi benzeme nesnesi olarak görmeye başlaması” durumu?

Annelere benzeyen erkek çocukların çoğalması demek…! Bu tehlikelidir sevgili babalar. Dikkat ediyor musunuz? Son on yıldır duygusal, her şeye ağlayan, olaylar karşısında aşırı hissi tepkiler veren delikanlıların sayısında çoğalma oldu. Üniversite öğrencisi genç erkekler, kendilerini “ben çok duygusalım” diye tanımlamaya başladı. Halbuki bu özellik, aynı yaştaki kız çocuklarına has bir tavırdır. Herhangi bir zorluk olduğunda genel beklenti kızların üzülüp ağlaması; erkeklerin de ağlayan insanları teselli etmesidir. Ya da olaya daha sağduyulu, daha akılcı bir çerçeveden bakmasıdır.

Ne oldu da işler bu noktaya dayandı?